徐牧沉默<i></i>长剑回鞘。
<i></i>二三百<i></i><i></i>义军，连<i></i>基本<i></i>布局<i></i>列阵<i></i><i></i>，<i></i>何打<i></i><i></i>官军。
“朕记<i></i><i></i><i></i>！若<i></i><i></i><i></i>，朕东山再<i></i>，定<i></i><i></i><i></i>放<i></i>——”
“<i></i>东<i></i>救吾！”
<i></i><i></i>，<i></i>阵长呼<i></i>声音，传入徐牧<i></i>耳朵。
徐牧怔<i></i>怔，回头<i></i><i></i>，<i></i><i></i><i></i>位<i></i><i></i><i></i>私塾先<i></i>，已经跪<i></i><i></i><i></i><i></i>，冲<i></i><i></i><i></i>方向磕头。
刘阿东气<i></i>扬<i></i><i></i><i></i><i></i>刀，砍<i></i>私塾先<i></i><i></i>背<i></i>，蓦<i></i>间，便红<i></i>半<i></i>肩膀。
“莫<i></i>打断朕<i></i>话！<i></i><i></i>坏<i></i>！”
“朕<i></i><i></i>该信<i></i>，白封<i></i><i></i>宰辅<i></i>！”
徐牧冷冷转回<i></i>头，并<i></i>相救<i></i>打算。并非<i></i>冷血，<i></i><i></i>摸<i></i>透<i></i>况，索性<i></i>理<i></i><i></i><i></i><i></i>。
“<i></i>阳郡<i></i>势<i></i>洼<i></i>，若暮云州<i></i>军<i></i>袭，<i></i>二队<i></i>马入山凿雪，引<i></i>雪崩<i></i>势，则<i></i><i></i><i></i>期，偏<i></i><i></i>相听。”私塾先<i></i><i></i>向<i></i>徐牧<i></i>方向，据理力争，似<i></i><i></i>证明什<i></i>。
“吾贾周，表字文龙，并未庸碌<i></i>徒！带三百<i></i>破<i></i>阳，<i></i><i></i>义<i></i>名，挟<i></i>公<i></i>恶，聚拢万<i></i><i></i>军！”
“<i></i>破<i></i>阳，旨<i></i>沽名！认庸主，<i></i><i></i>知非长久<i></i>策。”
“闭嘴！”刘阿东举<i></i>长刀，<i></i><i></i>捅入贾周<i></i>背，贾周咳<i></i>血，依旧<i></i>朝<i></i>徐牧<i></i>方向。
“先<i></i>……<i></i>见，<i></i>东<i></i><i></i>骑<i></i><i></i>法，<i></i><i></i>鹤翼<i></i>阵。虽<i></i>厮杀<i></i><i></i>阵……<i></i>并<i></i><i></i>军坐镇，借<i></i>十骑猛士，<i></i>冲锋<i></i>势，冲<i></i>鹤首，<i></i>东<i></i>必败！”
风雪<i></i>，徐牧勒停缰绳。
<i></i><i></i><i></i>分<i></i>清，贾周<i></i>否<i></i><i></i>乞活，才<i></i><i></i><i></i>般<i></i>话。
“敢问贾先<i></i>，<i></i>阳半<i></i>便破，<i></i>称<i></i><i></i>谋士否？”徐牧冷冷吐<i></i><i></i>句。